Каханы Роў

 

                         Ёсць гарадок паміж бароў,

                         А ў ім нябачны з берагоў

                         I кручаў Сожа, быццам схоў, —

                         Каханы Роў.

 

                        З былых часоў, з былых вякоў

                        Таіў і шанаваў любоў,

                        На шлюбны ложак юных вёў

                        Каханы Роў.

 

                        Святло чаромхавых кастроў

                        Сышло з падземных вапнякоў.

                        I вабіць зноў і кліча зноў

                        Каханы Роў.

 

                        Спытайце нават салаўёў,

                        Спытайце нават матылёў,

                        Што трэба ім? Адказ без слоў:

                        — Каханы Роў.

 

                        He прыглядайся да зямлі,

                        Да тых слядоў, што тут ляглі, —

                        Пакуты й смерць таксама йшлі

                        Ў Каханы Роў.

 

                         Святло чаромхавых кастроў

                         Сышло з падземных вапнякоў.

                          I вабіць зноў, і кліча зноў

                          Каханы Роў.

 

 

                                  НЯМЫЯ

                            Тлумачыць можна нават кіем,

                            Тлумачыць можна і мятлою.

                            Нямыя размаўляюць ківам,

                            Вясёлых пальцаў мітульгою.

 

                            Нямыя моўчкі размаўляюць,

                            Нямую мову разумеюць.

                            Нямыя толькі не спяваюць,

                            Бо пець без голасу не ўмеюць.

 

                             Але ж вядуць свой спеў алені

                             I сінягубыя дэльфіны.

                             Мы ўчора толькі зразумелі,

                             Што адчуваюць нас расліны.

 

                             Гавораць не нямыя рукі,

                             I радасць, і журбу узносяць.

                             Мелодыя — не толькі гукі, —

                             Узлёт жыцця на светлай ноце.

 

                             Нямыя бачаць, заўважаюць

                             Спеў зорачкі ў пару начную.

                             Нямыя крыламі спяваюць,

                             Таму, на жаль, мы іх не чуем.

 

                             Свет гулкай цішынёй напяты,

                             I пахнуць зоры цішынёю.

                             Нямыя — гэта немаўляты

                             З дзіцячай чыстаю душою.

                                                             1976

 

                                          * * *

                            Па-над горадам у сіняве

                            Лета бабіна без павуціны.

                            Прылятаюць осы да мяне —

                            Жоўтыя, зялёныя пункціры.

 

                            Прылятаюць осы на балкон,

                            Тонкія падгалістыя осы.

                            А балкон — жалеза і бетон,

                            Дзе той горкі мёд і меданосы!

 

                            Асыпалі яблыні на дол

                            Белую парошу трапяткую.

                            Ды не бачыў я вясною пчол,

                            I хоць ос я сёння пашкадую.

 

                            Не, не снілася і каралю

                            Чаяпіцце вось такое — сподкі

                            На балкон выношу і кармлю,

                             I частую ос усім салодкім.

 

                            Чынш людской прыязнасці аддам

                             Усяму, што ў лесе, полі, лузе,

                             Бо таго не ведаю я сам,

                             Чым яшчэ на гэты свет з'яўлюся...

 

                              Па-над горадам у сіняве

                              Лета бабіна без павуціны.

                              Осы, осы, осы — да мяне, —

                              Жоўтыя, зялёныя пункціры.

                                                           1972

 

                                  ПРЫЦЯГНЕННЕ

 

                                Мог я, мог калісьці нават лётаць,

                                Падымала не крыло:

                                На душы ў мяне было так лёгка,

                                Так бязвоблачна было.

 

                                 I сябрамі да мяне ляцелі

                                Птахі, пчолы, матылі...

                                Сёння і душа мая і цела

                                Пад уладаю зямлі.

 

                                Не дагнаць і не спыніць імгненне,

                                Што ляціць, як вецярок.

                                Адчуваю сілу прыцягнення,

                                Ўсё цішэй, цішэй мой крок.

 

                                Прыцягненне — гэта далучэнне

                                Лёсаў нечых і трывог,

                                Засяленне светам, напаўненне

                                Тым, што зведаў і збярог.

 

                                Ну, а што яшчэ не адпускае

                                Ад зямнога рубяжа?..

                                Хай жа верыцца, што не пустая,

                                Не глухая ты, душа.

                                                            1974